در رگ رگش نشانـۀ خـوی کــریم بود            او وارث کــمــال پــدر از قــدیــم بــود

دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود            این کــودکی شهید، که گـفـتـه یتیـم بود؟

وقــتی حسیــن سایــۀ بالای ســر شـود

کو آن دل یــتــیــم که تنگ پــدر شود؟

در لحظه های پُـر طپش نـوجــوانی اش            بــا آن دل کبــوتــری و آســمــانـی اش

با حکم عمّه، عمّــۀ قــامت کـمـانی اش            بر تـل زیـنـبـیــه بُـوَد دیــده بــانــی اش

اخبـار را به محضر عمّه رسانده است

دور عمو به غیر غــریـبی نمـانده است

خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت            از دست ماه دست خودش را کشید و رفت

از خیمه ها کبوتر عـاشق پـرید و رفت            تا قـتــلگــاه مثـل غـزالی دویــد و رفت

می رفت پا برهنه در آن صحنۀ جـدال

می گفت عمّه، جانِ عمو کن مرا حلال

دارد به قــتــلــگــاه سـرازیــر می شـود            مبهوت تیر و نیـزه و شمشیــر می شود

کم کم خمیـده می شــود و پیــر می شود            یــک آن تعــلّــلی بکــند دیــر می شـود

در موج خون حقیقت دریا نشسته است

دورش تمام نیــزه و تیــر شکسته است

دستش بریـد و گفت: که ای وای مادرم            رنگش پرید و گفت: که ای وای مادرم

در خون طپید و گفت: که ای وای مادرم            آهـی کشید و گفت: که ای وای مــادرم

وقتی که ضربه آمد و بر استخوان نشست

در عرش قلب فاطمه چون پهلویش شکست

خونش حنا به روی عمویش کشیده است            از عــرش، آفرین پــدر را شنـیده است

مشغول ذکر بانوی قـامت خمیــده است            تـیری تمام قــد به گــلویش رسیده است

تیـری که طرح حنجره اش را بهـم زده

آتش به جــان مضطر اهــل حــرم زده

یعقوب را بگو که دو تا یوسفش به چاه            مانـدنـد در میانــۀ گــرگــان یک سپــاه

فــــریــاد مـــادرانــه ای آیــد که: آه، آه            دارد صــدای اسب می آیـد ز قـتـلگــاه

ده اسب نعل خورده و سنگین تن آمدند

ارواح انـبــیــا هـمـه بـا شیـون آمـدنــد